Rozdział 36

Co on z nią robił? Zadałam sobie to pytanie po raz setny, leżąc na łóżku niewyspana. Jak mogłam spać po tym, co zobaczyłam? Nienawidziłam tą dziewczynę. Od początku mi się nie podobała. Nie znałam jej, a moja nienawiść wynikała tylko z tego, że widziałam ją w nocy z Justinem. Przyznaję, nie zachowałam się sprawiedliwie. Kiedy w grę wchodzi tak potężne uczucie jakie łączyło mnie i Justina, człowiek zapomina o tym, co racjonalne. Nie myśli rozumem, ale czuje sercem. Moje serce było w fatalnym stanie. W mojej głowie panowała pustka. Nie wiedziałam co mam zrobić, co powiedzieć gdy zobaczę się z Justinem, ani tego jak powstrzymać się przed rzuceniem się tej blondynie do gardła. Westchnęłam głęboko, będąc pewna jednej rzeczy. Ten dzień nie będzie zwykłym, spokojnym dniem i chcąc nie chcąc muszę wstać. Chyba popadam w rutynę odkąd Mike nie ma dla mnie żadnych zadań. Wcześniej nawet o tym nie myślałam, przytłoczona wszystkim, co się działo. Przedtem adrenalina była dla mnie źródłem spokoju. Czułam się wtedy silniejsza od całego świata, niemalże niezniszczalna. Rozumiałam, że opuszczanie hotelu nie jest dobrym pomysłem, tym bardziej że nadal nie wiedziałam, kto chciał mnie zabić. W dzień starałam się o tym zapominać, by normalnie funkcjonować. W nocy natomiast śniłam koszmary, w których uciekłam od mojego oprawcy, a gdy wreszcie miał ukazać mi swoją twarz budziłam się z gwałtownie bijącym sercem i duszącym krzykiem, który chciał nieudolnie wydostać się z moich ust. Jego początek zawsze był taki sam. Przede mną stoi Justin, obracam się w tył i widzę Mike’a omal nie dostając zawału, który tylko się do mnie uśmiecha jak gdyby nigdy nic, w lewej dłoni trzymając kieliszek z alkoholem. Obracam się w stronę Justina, który nagle znika. Słyszę strzał, jak na alarm wbiegam do budynku. Błądzę między korytarzami w hotelu tylko po to, by chwilę później stać w nieznanym mi pustym pokoju bez drzwi. Orientuję się, że nie jestem w nim sama. Przede mną stoi człowiek w czarnym przebraniu. Ktoś celuje we mnie pistoletem, podnosi swoją drugą dłoń by zdjąć kominiarkę. Wszystko nagle zatrzymuje się w czasie i słyszę kolejny strzał, a potem krzyk osoby, której nie mogę rozpoznać. Koniec.

Mimo, że po pierwszym razie wiedziałam, co dzieje się dalej, nie mogłam temu zapobiec. To było jak pewnego rodzaju rytuał i chociaż nie chciałam czegoś robić, nie miałam na to wpływu. Znałam koniec tego koszmaru, ale nie pomagało mi to w opanowaniu przerażenia. Wiedziałam, że to tylko fikcja, że to wszystko jest nieprawdziwe, ale cały czas budząc się na drugi dzień byłam oszołomiona tym, co zobaczyłam. Kładłam się spać ze świadomością, że nie ucieknę od tego snu. Jakby ktoś co chwilę wciskał przycisk ,,replay’’ i przyprawiał mnie tym o conocne deja vu. W tak wyśmienitym nastroju siedziałam w pokoju, zapominając o utrzymaniu formy i codziennych treningach zaczęłam pożerać pudełko lodów czekoladowych, które zwędziłam z restauracyjnej kuchni. Około dwunastej zapukała do mnie Monique.

- Lody czekoladowe na śniadanie? – zapytała zdziwiona, stojąc w drzwiach.

- Jest jakiś zakaz, że nie można ich jeść na śniadanie? – zadałam pytanie retoryczne, rozgoryczona i rozzłoszczona, co zapewne było wyczuwalne w moim głosie. Jak na ironię większość rzeczy, które robię jest niezgodne z prawem.

- Powinnaś zjeść coś porządnego. – weszła do mojego pokoju i usiadła wygodnie na łóżku. Zmierzyłam ją wzrokiem od góry do dołu.

- Ale lody są smaczniejsze. – powiedziałam wbijając łyżkę w słodką, czekoladową masę i nabrałam ją do buzi. – Jeśli zamierzasz mi teraz mówić, że będę przez nie gruba to oszczędź sobie. Mam gdzieś ile mają kalorii. - kiedy łyżeczka po wylądowaniu w moich ustach stała się pusta, zaczęłam wymachiwać nią w powietrzu, akcentując ważniejsze dla mnie słowa, czując przy tym jak czekoladowa rozkosz rozpływa się w moich ustach. 

- Dobrze, ale powiesz mi co się stało, że od rana je jesz? – zapytała zaciekawiona, wbijając we mnie swoje oczy o intensywnym kolorze błękitu, zakładając jedną nogę na drugą.

- Musi być jakiś powód, żebym mogła jeść lody? – odpowiedziałam pytaniem i oblizałam brudne usta od lodów.

- To nie one cię zdradziły, tylko twoja mina. – Ciekawe co, albo lepiej, kto jeszcze może mnie zdradzać. Podeszłam do okna, czując na sobie jej wzrok. – Opowiesz mi co się stało?

- Mówiłam ci, że nie podoba mi się ta nowa. – mruknęłam cicho, spoglądając na Nowy York w deszczu. Odłożyłam pudełko lodów na stolik nocny. Westchnęłam głęboko. Łatwiej byłoby gdybym mogła jej o wszystkim powiedzieć. Wtedy zapewne wbrew mojej woli poszłaby do Justina i wybadałaby sprawę. Nie potrzebowałam nikogo do pomocy, żeby zapytać go ,,Hej, co robiłeś z długonogą blondyną w nocy po naszej randce?’’ Na pewno pomagał jej w odnalezieniu drogi do pokoju by mogła się dobrze wyspać… Już nie raz przekonałam się, że są takie sprawy, bez których żyje się łatwiej. Co jeśli jego odpowiedź właśnie do takich należała? Teraz miałam tylko domysły, żadnych dowodów na to, że ona i Justin wyprawiają coś, co mi się nie spodoba. Zazdrość jest męcząca, ale odczuwanie jej nie świadczy o tym, że zostało się zdradzonym, prawda?  Przypuśćmy, że on wcale z nią nie spał, ale mógł z nią spiskować przeciwko mnie... Nie, nie mógłby tego zrobić, przecież powiedział, że cię kocha. Ale z drugiej strony nie wiedziałam, co tak naprawdę chodzi mu po głowie. Nie znałam jego przeszłości.  Im dalej brnęłam w takie myśli tym było coraz gorzej. 

- Nie powinnaś się nią przejmować. Mike odsunął ciebie od pracy, bo chce byś była bezpieczna. Nie może czekać, aż wszystko się uspokoi. Potrzebuje rozpraszającej piękności, to wszystko. Nie szukaj w tym drugiego dna.- machnęła lekceważąco na mnie ręką. 
Chciałabym móc reagować na wszystko z takim opanowaniem jak ona, ale to co narobiłam przez ostatnie tygodnie mi na to nie pozwalało. Nim poznałam Justina byłam całkowicie oddana Mike’owi. Gdybym nadal uważała Justina za debila, prawdopodobnie nie przejmowałabym się tym wcale. Mike wtedy nie miałby powodu, żeby zastąpić mnie kimś innym. Zasługiwałam na to, zdradziłam go i wiedziałam, że wpadnie w szał, jak dowie się o tym wszystkim.
– Spójrz na to z innej strony… Justin będzie miał kogoś innego, kogo będzie dręczył, a tobie da spokój. Wreszcie odpoczniesz.– Gdybyś wiedziała, co ja naprawdę o tym myślę urwałabym ci w tej chwili głowę. Właśnie tego potrzebowałam – kolejnego powodu żeby zacząć wariować. Chcę, żeby Justin dręczył tylko mnie…

- Nie chcę o niej rozmawiać.- odparłam suchym głosem zgodnie z prawdą. – Porozmawiajmy o tobie. – zaproponowałam, gdy tyko zauważyłam jej zdziwienie wywołane moją nagłą zmianą zachowania. Nie byłam w stanie wytłumaczyć dlaczego obecność tej blondyny tak bardzo mnie drażni bez wyjawienia jej prawdy.

- Chciałabym móc ci coś o nim opowiedzieć. – westchnęła ciężko. – Ale nic, on jest jak ściana, uderzasz w nią pięściami, krzyczysz i nic się nie dzieje. Mam wrażenie, że jeszcze chwila, a sprawię, że zacznie mnie unikać.- dodała ze złością. Tak bardzo chciałam martwić się o takie rzeczy, ale to ja jestem Rachelle Roberts zamiast niepokoić się o to, że chłopak, którego mam na oku nie potrafi poradzić sobie z wyznawaniem uczuć, muszę kombinować jak kochać i przeżyć. Czy już zawsze wszystko czego się dotknę musi być tak przytłaczająco skomplikowane? Nie mogę zrobić czegoś raz, normalnie bez tych cholernych konsekwencji?

- Po prostu daj mu trochę czasu. – westchnęłam, patrząc w jej oczy.

- Mówisz, jakby to było takie proste.- jęknęła zgaszona.- Nasze życie jest takie krótkie, czas ucieka mi przez palce. Z każdym dniem walczymy ze śmiercią. Nie mam czasu czekać, aż on odważy się cokolwiek zrobić. Po prostu już nie wytrzymam… Widzę go codziennie i cały czas myślę o tym, że gdyby nie jego nieśmiałość dawno bylibyśmy w mojej sypialni. – niemal wrzasnęła, a ja wybuchłam śmiechem.

- Niech zgadnę, a gdy jest coraz bliżej ciebie, nie możesz opanować tej ogromnej ochoty rzucenia się na niego jak jakieś zwierzę.- ledwo mówiłam przez śmiech.

- Bardzo zabawne. Dostaję szału, już nawet nie pamiętam kiedy ostatnio to robiłam…

- Wiesz, powinnaś wyluzować… - parsknęłam, przypominając sobie jak to samo powiedziała mi, kiedy siedziałyśmy w Queen, a ja wściekła obserwowałam Justina otoczonego gromadką pięknych dziewczyn. – Zrobicie to raz, porządnie i będzie spokój.- powtórzyłam jej słowa omal nie dusząc się ze śmiechu, kiedy patrzyła na mnie wilkiem.

- Taka jesteś? – zapytała oburzona, a ja tylko wzruszyłam ramionami.-  Nie mogłabyś z nim porozmawiać? – spojrzała na mnie swoimi kocimi błagającymi oczami.

- Nie będę cię wyręczać. Poza tym co jak co, ale tobie nie powinno brakować odwagi.

- Chyba zapomniałaś jak to jest być zakochanym. – powiedziała rozmarzona. Nie zapomniałam, tylko muszę liczyć się z tym, że moja miłość może szybko zmienić się w nieszczęście. To właśnie boli najbardziej. Świadomość tego, że może się nie udać i to co czujesz, wcale nie musi trwać wiecznie. Lęk, że stracisz wszystko, co do tej pory nadawało twojemu życiu sens i nic nie będzie w stanie ci tego zastąpić.

******

Schodząc schodami w dół do sali gimnastycznej usłyszałam głos Justina. Na tym korytarzu było ciemniej niż w innych pomieszczeniach hotelu ze względu na słabe oświetlenie. Ciemnozielony dywan kontrastował z białym kolorem ścian. Miałam na sobie czarny strój do treningu składający się z bokserki i spodni, które podkreślały sylwetkę i zapewniały swobodę ruchów. Przeszłam obok Justina, zakrywając twarz dłonią. Poczułam ulgę, kiedy go minęłam, ale nie mogłam długo się nią nacieszyć, ponieważ kilka sekund później, pięć metrów od drzwi, prowadzących do sali chwycił moje ramię.

- Po wczorajszym wieczorze, nie zasługuję nawet na głupie ,,dzień dobry’’? – mówił żartobliwym tonem, był w bardzo dobrym humorze, ale szybko zepsułam mu go, ponieważ wyrwałam mu się, chcąc iść dalej.

- Myślałam, że mnie nie zauważyłeś.- powiedziałam wymijająco i próbowałam obrócić się, by móc iść na trening. Nie miałam czasu na rozmowę z nim, ale prawdziwym powodem było to, że bałam się zaczynać temat blondyny, która ciągle siedziała mi w głowie jak jakaś zaraza.

- To, że nie widzę twojej twarzy nie znaczy, że cię nie rozpoznam.- czułam jak zaczyna się denerwować, zaskoczony moim dziwnym zachowaniem. -  O co chodzi? – zapytał stanowczo i zmusił mnie, żebym stanęła w miejscu.

- O nic, zupełnie nic. – odpowiedziałam, jednak nie mogłam uciszyć pretensjonalnego tonu w moim głosie.

- Nie zachowujesz się, jakby nic się nie stało. – zauważył przytomnie. Chciałam, żeby sam powiedział mi, co robił z tą dziewczyną. Nie zamierzałam zmuszać go do odpowiedzi. Zamiast udawać, że nic się nie stało mogłam po prostu go o to zapytać, ale teraz miałam okazję, żeby sprawdzić czy jest ze mną szczery. Postanowiłam go jakoś naprowadzić.

- Czy jest coś, co chciałbyś mi powiedzieć? – zmarszczył brwi, nie rozumiejąc mnie.

- Co miałbym powiedzieć? Nie przypominam sobie, żebym… - wiedziałam, że intensywnie myśli nad tym, co mówi, ale nie mógł nie pamiętać, co robił wczoraj wieczorem, więc mu przerwałam.

- W takim razie ja też nie mam ci nic do powiedzenia. - warknęłam zła, obróciłam się tyłem i szybkim krokiem weszłam do sali treningowej z nadzieją, że Justin nie pójdzie za mną. Wiem, że zrobiłam scenę, ale zawsze byłam z nim szczera. Nie powiedziałam mu tylko o tym, że Mike uderzył mnie w twarz, ale to było dla jego dobra. Jednak ja, powinnam raczej wiedzieć o tym, co robi mój domniemany chłopak z jakąś nowicjuszką, której nie miałam nawet okazji poznać. Justin należy do bardzo przystojnych chłopaków i nie zdziwiłabym się gdyby wzbudził w niej zainteresowanie. Jeżeli on coś przede mną ukrywa, pożałuje tego. Nie potrzebuję kolejnej osoby, która będzie mnie okłamywać. Taka miłość boli i to bardzo mocno.

Powracając do tego, co działo się po krótkiej rozmowie z Justinem. Gdy weszłam do sali Scoot siedział na ławce z telefonem w ręce. Przyklejając radosny uśmiech na twarz, chciałam się z nim przywitać, ale zatrzymałam się, kiedy usłyszałam jego powitanie.

- Znowu spóźniona. – skarcił mnie wzrokiem, na co uśmiechnęłam się słodko.

- Nie spóźniłabym się, ale ktoś zatrzymał mnie na korytarzu. – tłumaczyłam się, kładąc ręcznik na ławce.  

- Nie podchodzisz profesjonalnie do treningu. – oskarżył mnie nagle. To ja powinnam być wściekła i wyprowadzona z równowagi. Wygląda na to, że z jednej awantury wpakowałam się w drugą. Świetnie, akurat wtedy kiedy potrzebowałam tego pobłażliwego i zabawnego Scoota.

- Przestań być taki zasadniczy. To tylko trening, wyluzuj. – założyłam ręce na piersi i czułam, że mam dosyć dzisiejszego dnia, który dopiero się zaczął.

- To nie jest tylko trening, tutaj chodzi o twoje życie. Teraz powinno ci bardziej zależeć na własnej obronie. – wstał z ławki podchodząc do mnie.

- Przestań, doskonale wiesz, że jeśli ktoś będzie chciał mnie zabić to znajdzie sposób by to zrobić i żadne umiejętności nie mogą mi pomóc.- uśmiechnęłam się kwaśno, próbując obrócić to wszystko w żart. Sama się sobie dziwiłam, ale czy moje życie nie jest czasem gorsze od śmierci?

- Nie wiem jak możesz w ten sposób do tego podchodzić… To nie są żarty, Rachelle. Kilka dni temu mało brakowało, a dostałabyś kulą między oczy. Hotel nie jest już bezpiecznym miejscem, a ty zachowujesz się jakby twoje życie w ogóle cię nie obchodziło.

- Uważasz, że powinnam zamknąć się w pokoju i załamać się, tak? A może lepiej by było, gdybym sama siebie zabiła, co ty na to? – zapytałam i parsknęłam sarkastycznym śmiechem. Scoot chciał przerwać mi i otworzył usta, ale ja jeszcze nie skończyłam.- Wiem, że chcą dostać mnie martwą tylko dlatego, że jestem dziewczyną Mike’a Howarda. Tak naprawdę nie mam nic, żeby się obronić. Nie mam pojęcia jak oni wyglądają. Zawsze cięty język był moją siłą, więc łaskawie rób to, co do ciebie należy i nie rób awantury o głupie trzy minuty jakbyś czekał tutaj na mnie z godzinę. – wymachiwałam nerwowo rękami. Dopiero teraz zorientowałam się, że mówiłam zbyt głośno, a wszystkie pary oczu obecne w sali są skierowane na mnie. Scoot na chwilę zamknął oczy i wypuścił powietrze z ust.

- Nauczysz się jak strzelać z broni do celu. Wyćwiczymy to dzisiaj do perfekcji. Druga część treningu będzie poległa na wzmocnieniu twoich mięśni. Nauczę cię nowych ciosów, które mogą ci się przydać. Radzę tobie uspokoić ten twój niewyparzony język, bo złość na pewno ci teraz nie pomoże. Musisz być skupiona. – powiedział wolno i wyraźnie.

- Postaram się. – obiecałam w końcu, bo wiedziałam, że inaczej nie zaczniemy. Musze znaleźć sposób by odciąć się od tego wszystkiego. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Scoot miał racje, muszę skupić się na swoim bezpieczeństwie. Nie mogę liczyć zawsze na pomoc Justina. Szczególnie teraz, kiedy mam przeczucie, że wszystko co zbudowaliśmy runie szybciej niż zdążę to zauważyć.

Scoot zaprowadził mnie do strzelnicy. Stanęłam przy jednym ze stanowisk. Pokazał mi jak szybko złożyć i naładować pistolet. Nie używaliśmy słuchawek ochronnych. Powiedział mi, że muszę być przyzwyczajona do hałasu jaki niesie za sobą strzał. Opanować panikę szalejącą w moim sercu i przestać się go bać na tyle, żeby był jak zwyczajne odgłosy z ulicy, ale też być czujną, gdy go usłyszę. Nie był to pierwszy raz kiedy trzymałam pistolet w dłoni, ale nigdy nie uczyłam się jak poprawnie z niego strzelać. Bardziej była to siła impulsu, nie musiałam za bardzo przykładać się, żeby trafić w coś z bliskiej odległości. Gdy strzeliłam po raz pierwszy całkowicie nieprzyzwyczajona do tak wielkiego dystansu jaki dzielił mnie od tarczy w ogóle w nią nie trafiłam. Ogłuszający strzał przypomniał mi Larissę Stone w piwnicy. Mike'a, który bezlitośnie się do niej uśmiechał. Krew, która poplamiła jej bluzkę.

- Unieś ręce do góry.- wykonałam jego polecenie. Jego ciepłe dłonie skorygowały moje ręce, lekko opuszczając je w dół o parę centymetrów. – Wyprostuj obie ręce w łokciach, gdy wymierzysz uważnie cel, strzelaj. Dopóki nie trafisz w sam środek tarczy będziemy tu siedzieć.

- Świetnie.- syknęłam z przekąsem.

- To miało cię zmobilizować. Nie odzywaj się, oddychaj swobodnie i strzelaj. – powiedział i odsunął się w tył. Wzięłam głęboki oddech, nacisnęłam za spust, usłyszałam huk i tym razem trafiłam w tarczę, ale do samego środka było trochę daleko. - Coś czuję, że długo tutaj posiedzimy.- mruknęłam z niechęcią i strzeliłam po raz drugi. Cierpliwość nigdy nie była moją mocną stroną.  

Po treningu nie byłam zdziwiona, gdy zobaczyłam Justina stojącego przy windzie i opierającego się o jedną ze ścian, wbijając we mnie to jedno z magnetycznych spojrzeń, niepozwalających tobie przejść obok niego obojętnie.

- Co? – warknęłam stając przed nim. Zaraz ten dzień będzie oficjalnie najgorszym w moim życiu. – pomyślałam.

- Zastanawiam się, czemu jesteś taka wściekła. – założył ręce na piersi.

- Powodzenia życzę. – nacisnęłam guzik wzywający windę. – Daj znać jak coś wymyślisz. – Faktycznie nie należę dzisiaj do najmilszych osób w tym hotelu.

- Pomożesz mi? Co wczoraj takiego złego zrobiłem, że nie jestem godny, żebyś spojrzała mi prosto w oczy? – nie musiałam na niego patrzeć, żeby wiedzieć, że jest zły.

- Spieszę się. – mruknęłam na odchodnym, gdy drzwi windy się otwierały.

- Jestem ciekawy, co  tak ciebie zajmuje, skoro od dwóch tygodni nie masz żadnych misji, a twój trening ze Scootem przed chwilą się skończył. – teatralnie spojrzał na zegarek, chociaż nie ulegało wątpliwości, że wie która jest godzina. Jego głos był przepełniony jadem.- A ja jestem ciekawa czym zajmujesz się z seksowną blondynką, z którą włazisz do windy dziesięć minut po tym jak całujesz mnie i mówisz ,,Dobranoc.’’ Właśnie to psuje mi cały dzień i przez to jestem wściekła, bo czuję się bezsilna. Na większość rzeczy z którymi nie umiem sobie poradzić reaguje właśnie w ten sposób, bo tak właśnie bronie się przed odczuwaniem bólu.

- Jestem wolnym człowiekiem, nie musisz wiedzieć, co robię i z kim jestem. – mówiąc to podkreśliłam słowa ,,co’’ i ,,z kim.’’ Zrobiłam jeden krok w stronę windy, a Justin ponownie zmarszczył brwi. Złapał mnie za rękę i mimo, że spłoszona próbowałam wyrwać dłoń, nie pozwolił mi na to. Spojrzałam na niego wściekłym wzrokiem naciskając przycisk ponownie, żeby drzwi windy się całkowicie nie zamknęły. Na szczęście zdążyłam i nie wjechała na górę. – Puść mnie. – zrobił to, o co poprosiłam, ale wszedł do windy razem ze mną i przydusił mnie do jednej z jej ścian. - Powiedziałam, puść. - powtórzyłam stanowczo. Tym razem patrzyłam mu prosto w twarz, jego wzrok błądził między moimi oczami, a wykrzywionymi w grymasie ustami. Wtedy niespodziewanie mnie pocałował. Jego zęby delikatnie przegryzły moją dolną wargę.

- Już się mnie nie boisz. – szepnął i językiem oblizał moje usta, aby po chwili pogłębić pocałunek.

- Wiem, że nie zrobisz mi krzywdy.- oznajmiłam słabym głosem, kiedy odgarnął włosy z mojej twarzy.

- To dlaczego krzywdzisz mnie takim zachowaniem?- zapytał z żalem, który wyłonił się z jego brązowych, hipnotyzujących oczu.

- Bo…- Za bardzo cię kocham, bym mogła cię stracić.- wciąż nie znam twojej przeszłości.- powiedziałam zamiast tego, co powinnam to, co pierwsze przyszło mi na myśl.

- Posłuchaj – złączył moje palce ze swoimi, a w windzie nagle zgasło światło.- Przeszłość należy do przeszłości. Czasami nie warto jej znać. – szepnął i znowu mnie pocałował. Potem nacisnął przycisk, wzywający windę na piętro gdzie znajdował się mój pokój i światło zapaliło się ponownie. Gdy tylko wyszliśmy z windy, ja otępiona jego pocałunkami i zmartwiona tym, że nie chce opowiedzieć mi o tym jaki był, kiedy jeszcze się nie znaliśmy, zobaczyłam ją – blondynkę w czarnej skórzanej kurtce i dziurawych jasnych jeansach. Na widok Justina uśmiechnęła się i miałam wrażenie, że nie mogła odwrócić od niego wzroku. Doskonale znałam to uczucie. Spojrzałam na Justina i ze złością zauważyłam, że on też na nią patrzy. Kiedy mijała nas poczułam jej perfumy. Chwilę później, gdy zniknęła w windzie, w której przed chwilą byliśmy, rozkojarzona ponownie obróciłam głowę w stronę Justina.

- Jesteś zazdrosna.- stwierdził z cwaniackim uśmieszkiem i zaczął się śmiać. Ja? Ja jestem cholernie zazdrosna.

- Czemu ta dziewczyna tak się do ciebie uśmiechała? – spojrzałam na jego rozbawioną twarz, kiedy moja była śmiertelnie poważna.

- Widocznie podobam jej się. – powiedział pewnym siebie tonem. Otworzyłam drzwi do mojego pokoju magnetyczną kartą i weszłam szybko do środka. Każdy na korytarzu mógł nas usłyszeć. 

- Czy ty w ogóle wiesz, kim ona jest? – zapytałam, zirytowana jego głupim zachowaniem. Nadal stał z głupim uśmieszkiem na twarzy.

- Gorgina…

- Znasz jej imię? – wydusiłam z siebie zszokowana, nie wytrzymałam, czułam jak w moim środku tyka bomba wściekłości, którą kumulowałam przez cały poranek i za parę sekund wybuchnie.

- Trenuję ją od tygodnia. – Jak ja mogłam jej wcześniej nie zauważyć? Na pewno rzuciłaby mi się w oczy pierwszego dnia. Nie mogłam być tak nieobecna, żeby nie zwrócić na nią uwagi. Justin nie mógł na tyle zawładnąć moimi myślami, bym nie widziała niczego, co się wokół mnie dzieje.

- Co? Czemu ja o tym nic nie wiem? – zapytałam zszokowana i oburzona.

- Nie pytałaś. – powiedział krótko wzruszając ramionami. Jeśli dowie się o tym, że ktoś podłożył bombę w hotelu, to też mi o tym nie powie, bo nie spytałam? Idiota!

To Gorginę widziałam w gabinecie Mike’a i myślałam, że to prostytutka. W tej chwili dotarło do mnie najważniejsze z tego wszystkiego, co powiedział. – Ona jest twoją uczennicą? – wrzasnęłam głośno. Pokiwał głową na tak, a ja wściekła obróciłam się do niego tyłem. Monique miała racje, Justin ma teraz kogoś innego do dręczenia. Zostałam zastąpiona. – stwierdziłam z przerażeniem, czując jak serce podchodzi mi do gardła.  – Jak możesz… - zaczęłam cicho słabym głosem.

- Jak ty byłaś z Candice nie sprzeciwiałem się i nie robiłem scen.- wypomniał mi nagle. Wierzcie lub nie, ale przez parę sekund rozważałam czy go nie udusić.

- Jesteś chory! To jest dziewczyna! - spojrzałam na niego z wyrazem mordu w oczach.

- Candice też jest dziewczyną.- odparł ze stoickim spokojem, wciąż uśmiechnięty, opierając się o ścianę. Złożył ręce na piersi i uważnie z rozbawieniem mi się przyglądał. 
- Tak, ale Candice jest… Nie możesz porównywać tego w ten sposób! Doskonale o tym wiesz! – nie spuszczałam z tonu i z furią dźgałam go palcem w pierś. – Robisz z nią to samo co ze mną? – chwytając się pod boki zapytałam cicho z nadzieją, że zaprzeczy.

- Na tym polega moja praca.- stał ze spokojnym wyrazem twarzy. Musiałam przy nim wyglądać jak wariatka, która dopiero co wyszła od psychiatry.

- Praca męskiej dziwki.- mruknęłam pod nosem rozzłoszczona. To było dla niego zbyt wiele. Wiedziałam, że go to obrazi, ale jakoś nie mogłam się pohamować. 

- Co ty powiedziałaś? – warknął i zauważyłam, że unosi rękę do góry. Odsunęłam się od niego.

- Nie możesz jej trenować. Nie zgadzam się. – zaczęłam kręcić nerwowo głową na boki i chodzić po moim pokoju. Czy ja nie mogę mieć chociaż chwili spokoju?

- Zerwałaś z Mike’iem? – wypalił nagle, jakby nie mógł powstrzymać słów, które cisną mu się na usta.

- Nie, ale… - jęknęłam bezsilnym i zrezygnowanym tonem. To za dużo jak na jeden dzień. Chcę, żeby ta dziewczyna była tylko wytworem mojej wyobraźni, a ten cały dzień jednym z moich chorych koszmarów. Zakryłam twarz dłońmi, ponieważ czułam, że zaraz zacznę płakać.

- Więc ja mogę ją trenować. –  podszedł do mnie i syknął mi prosto w twarz, na co odsunęłam się o krok. Justin odwrócił ode mnie wzrok i skierował się w stronę drzwi, aby za chwile głośno nimi trzasnąć.

- Boże, jakie to wszystko jest popierdolone. – szepnęłam do siebie, chwytając się za czoło patrząc na zamknięte drzwi, za którymi sekundę temu zniknął chłopak, którego kochałam najbardziej na świecie. W moich oczach zebrały się łzy.

*******

Wieczorem Mike koniecznie chciał się ze mną widzieć. Weszłam o miękkich nogach do gabinetu. Emocje po rozmowie z Justinem opadły. Uspokoiłam się, zakryłam korektorem opuchnięte od płaczu powieki. Nie wolno było mi płakać. Mike nienawidził, gdy to robiłam. Było mi niedobrze. Podejrzewałam, że chce przedstawić mi Gorginę. Zdziwiłam się, gdy w gabinecie zobaczyłam z nim Justina.

- Rachelle, proszę wejdź. Właśnie rozmawiałem z Justinem, przy okazji chciałbym, żebyś kogoś poznała. – podekscytowany wskazał mi fotel przy biurku, ale zdecydowałam, że postoję. – Jestem pod wrażeniem twojej ostatniej misji. Najbliższe dni były dosyć… uciążliwe i nie potraktowałem cię należycie.- mówiąc to patrzył na Justina. Jego uprzejmość bardzo mi się nie podobała. Wiedziałam, że za jego sztucznym uśmieszkiem coś musi się kryć. Przypominając sobie, że niedawno grzebałam mu w papierach zaczęłam się bać. Mogłam przecież coś przeoczyć. Jakiś drobny ślad, który on zauważył. Mógł już o wszystkim wiedzieć. Z niepokojem czekałam na to, co dalej usłyszę. – Rachelle, poznaj Gorginę Anderson, będzie tobie pomagać w wykonywaniu twoich obowiązków.- po moim ciele przeszły ciarki, a w drugich drzwiach pojawiła się blondynka ubrana tak samo jak wtedy, gdy widziałam ją na korytarzu. Z olśniewającym uśmiechem była obrzydliwie idealna i piękna. Chciała uścisnąć moją dłoń na przywitanie, ale kiedy spojrzałam na nią z odrazą wspaniałomyślnie schowała ją w przedniej kieszeni swoich jeansów. Chyba dałam jej do zrozumienia, że się nie polubimy. Co jak co, ale przysparzanie sobie wrogów mam opanowane do perfekcji. - Gorgina, to Rachelle. Jeśli będziesz miała jakieś pytania zwróć się do niej, na pewno ci pomoże. – Mnie nikt nie pomagał i wcale nie zamierzam pomagać jej… - Justin, Gorgina jest specjalną niespodzianką dla ciebie na całą dzisiejszą noc. Mam nadzieje, że skorzystasz z niej jak najlepiej. – uśmiechnął się cwaniacko z ogromną satysfakcją i przez ułamek sekundy spojrzał na mnie. Moje serce zaczęło szybciej bić. Dlaczego ja tutaj w ogóle jestem? – To wszystko. Bawcie się dobrze. – westchnął i wskazał nam drzwi. – Gorgina zostań jeszcze na moment, muszę coś z tobą omówić. – dziewczyna posłusznie usiadła na miejsce. Cała ta sytuacja była dla mnie bardzo niezręczna. Właściwie wychodząc z gabinetu miałam mętlik w głowie. Przez dłuższą chwilę nic do mnie nie docierało, gdyby Justin mną nie potrząsnął i tego nie przerwał.

- Co to miało być? – spytałam, próbując otrząsnąć się z resztek osłupienia.

- Nie wiem. – odpowiedział cicho.

- Co zamierzasz zrobić? – zapytałam, przybierając obojętny ton głosu. Chciałabym, żeby nie korzystał ze swojej ,,nagrody.’’

- Na razie grać i robić to, czego ode mnie oczekuje.

- Tobie na pewno to pasuje.- prychnęłam pod nosem.

- Przyznaj po prostu, że jesteś o mnie zazdrosna. – zaśmiał się. Cieszę się, że chociaż jedno z nas ma bardzo dobry humor, szkoda że ma również totalny brak wyczucia sytuacji i przerośnięte ego.

- Nie jestem. – skłamałam aroganckim tonem głosu. – Nie widziałeś jak dziwnie się zachowywał? Uważnie obserwował nasze reakcje na jego propozycję.

- I co w tym niby dziwnego? Zawsze tak patrzy. – wzruszył tylko ramionami.

- Po co wzywałby mnie, jeśli miał sprawę tylko do ciebie. Musiało mu zależeć, żebym była przy tym jak on podaruje ci tą lafiryndę. – mówiłam zawzięcie, a on lekko się uśmiechnął. 
- Jesteś zazdrosna. - powtórzył melodyjnym i zadowolonym głosem.
- Nie! - warknęłam na niego. Nagle wpadła mi do głowy okropna myśl.- Może Mike już o nas wie? – szepnęłam przerażona z szeroko otwartymi oczami. 

- Gdyby o nas wiedział, na pewno nie bylibyśmy tutaj. – stwierdził pewny siebie i pogłaskał moje spięte ramię.

- Nie rozumiesz. Mike nie zabija zwyczajnie. Co jeśli staliśmy się jego ofiarami, a to wszystko to część przedstawienia, które nam przygotowuje? Uwielbia takie gierki, co jeśli jesteśmy jego zabawkami, pionkami w jego grze? - zagryzłam wargę i czekałam na jego odpowiedź.

- Popadasz w paranoję. – zaczął kręcić głową na ,,nie'', ale zauważyłam jak nieznacznie się wzdrygnął.

- Nie Justin, możesz sądzić o mnie wszystko, ale nie to, że popadam w paranoję kiedy mówimy o Mike’u. - pogroziłam mu wskazującym palcem. - Znam go od lat i wiem, że jest zdolny do wszystkiego.- powiedziałam spokojnie, ale w środku czułam paraliżujący strach. Najgorsze jest to, że mogliśmy przegapić moment, w którym Mike dowiedział się o nas. Miał mnóstwo czasu by wymyślić jak się zemścić.

- Po co miałby tracić na nas tak dużo czasu? – nadal upierał się.

- Mike uwielbia ciągnąć za sznurki, uwielbia zabijać i zadawać cierpienie. To co zrobiliśmy to największy błąd w jego oczach jaki mogliśmy popełnić. Zdradziliśmy go, poniżyliśmy i oszukiwaliśmy, jestem pewna, że karze nam za to zapłacić. – po tych słowach nastąpiła chwila ciszy.

- Wciąż nie rozumiem, jak mogłaś go kochać?- zapytał, marszcząc brwi, uporczywie wbijając we mnie wzrok.

- Byłam głupia i myślałam, że się zmieni. Potem było już za późno by mu uciec.- spuściłam wzrok w dół. – Nieważne. Jestem pewna, że szykuje dla nas coś bardzo specjalnego i nie będzie to nic przyjemnego.

_____________________________________________

Cześć, bardzo mi zależało, 

żeby dodać rozdział dzisiaj,

ponieważ później mam strasznie 

intensywny tydzień w szkole.

Dziękuje za komentarze pod ostatnim postem.

Rozdział jest krótszy niż pozostałe,

ponieważ musiałam go zakończyć w ten sposób.

Wybaczcie mi. ;(

Widzę, że ostatnio słabo z komentarzami.

Dlatego chyba muszę Was troszeczkę zmotywować.

To co, powtórzycie te 20 komentarzy?

 Mam wrażenie, że jest Was coraz mniej.

Wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna. 

Gwarantuję Wam, że przy Rozdziale 37

nie będziecie się nudzić. 

Rozsyłajcie dalej , zapisujcie się na listę.

Mam nadzieje, że przeżyje ten tydzień

i  szybko będę mogła dodać kolejny. ;p

Trzymajcie się, ściskam Was. ;*

Jeśli spodobał Ci się ten rozdział, bądź uważasz, że całkiem go zawaliłam, 

tudzież zniszczyłam twoje wszelkie wyobrażenia, 

lub po prostu wiesz, że sprawi mi to wielką radość i być może zainspiruje, 

napisz komentarz. 

ROZDZIAŁY | LISTA INFORMOWANYCH| ZWIASTUN | KONTAKT